اين، من هستم.

اين من هستم.

مدت‌هاست كه چيزي ننوشته‌ام. نه براي  كسي كه حتي براي خودم.

راستش بار‌ها فكر كردم كه وبلاگ بنويسم. ولي بعد ديدم اگر الان شروع به نوشتن كنم دليلش فقط جو گيري مي‌تونه باشه و بس. الان هم فقط براي اين دارم شروع به نوشتن مي‌كنم كه اميدوارم يه كم وضعيتم رو تعديل و بار روانيم رو كم كنه.

به هر حال.

در اين وبلاگ كذايي قصد ندارم زياد فكر كنم به چيزي كه مي‌نويسم. Fire and Forget هم از همين جا مي‌ياد. معادل فارسيش يعني بندازو درووو. من به طرز فجيعي عادت دارم موقع انتخاب كردن بالا و پايين كنم. معمولاً هم روشم جواب نمي‌ده. نمونه‌اش هم اينكه بچه‌هاي شركت اسامي مختلفي به من نسبت مي‌دن:

Access Point تو پاچه، لپ‌تاپ تو پاچه، گوشي تو پاچه، پاچه تو پاچه و همين امروز هم سيسكو ماژول تو پاچه.

خلاصه اينكه معمولاً هر چي بيشتر سعي مي‌كنم دقيق انتخاب كنم، انتخابم بيشتر تو پاچه! هر چي مي‌خرم پيمان هميشه خندان مي‌گه مبارك پاچت باشه. براي همين حداقل تو وبلاگ نمي‌خوام زياد به چيزايي كه مي‌نويسم اهميت بدم كه دست كم پست تو پاچه نباشم. از جمله اينكه اهميتي نمي‌دم كه آدم‌هايي كه من رو مي‌شناسند با خواندن مطالب اين پست‌ها چه فكري مي‌كنند و چند درجه به شنگوليت من تو ذهنشون اضافه مي‌كنند.

اين شد اولين پست من. تا پست بعدي خدا حافظ